demilles
New member
>ACELE KARAR VERMEYIN....
>Çin düsünürü Lao Tzu'nun öyküsü........
>
>Köyün birinde bir yasli adam varmis. Çok fakirmis ama Kral bile onu
>kiskanirmis... Öyle dillere destan bir beyaz ati varmis ki, Kral bu
>at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamini teklif etmis ama adam
>satmaya yanasmamis..
>
>"Bu at, bir at degil benim için; bir dost, insan dostunu satar mi"
>dermis hep. Bir sabah kalkmislar ki, at yok. Köylü ihtiyarin basina
>toplanmis: "Seni ihtiyar bunak, bu ati sana birakmayacaklari,
>çalacaklari belliydi. Krala satsaydin, ömrünün sonuna kadar beyler
>gibi yasardin. Simdi ne paran var, ne de atin" demisler...
>
>Ihtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin" demis. "Sadece at kayip"
>deyin, "Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiginiz
>karar. Atimin kaybolmasi, bir talihsizlik mi, yoksa bir sans mi?
>Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir baslangiç. Arkasinin
>nasil gelecegini kimse bilemez."
>
>Köylüler ihtiyar bunaga kahkahalarla gülmüsler. Aradan 15 gün
>geçmeden at, bir gece ansizin dönmüs... Meger çalinmamis, daglara
>gitmis kendi kendine. Dönerken de, vadideki 12 vahsi ati pesine
>takip getirmis. Bunu gören köylüler toplanip ithiyardan özür
>dilemisler. "Babalik" demisler, "Sen hakli çiktin. Atinin
>kaybolmasi bir talihsizlik degil adeta bir devlet kusu oldu senin
>için, simdi bir at sürün var.."
>
>"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demis ihtiyar. "Sadece
>atin geri döndügünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan
>ötesinin ne getirecegini henüz bilmiyoruz. Bu daha baslangiç.
>Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz
>kitap hakkinda nasil fikir yürütebilirsiniz?"
>
>Köylüler bu defa açikçn ihtiyarla dalga geçmemisler ama içlerinden
>"Bu herif sahiden gerzek" diye geçirmisler... Bir hafta geçmeden,
>vahsi atlari terbiye etmeye çalisan ihtiyarin tek oglu attan düsmüs
>ve ayagini kirmis. Evin geçimini temin eden ogul simdi uzun zaman
>yatakta kalacakmis. Köylüler gene gelmisler ihtiyara."Bir kez daha
>hakli çiktin" demisler.
>
>"Bu atlar yüzünden tek oglun, bacagini uzun süre kullanamayacak.
>Oysa sana bakacak baskasi da yok. Simdi eskisinden daha fakir, daha
>zavalli olacaksin" demisler. Ihtiyar "Siz erken karar verme
>hastaligina tutulmussunuz" diye cevap vermis. "O kadar acele
>etmeyin. Oglum bacagini kirdi. Gerçek bu. Ötesi sizin verdiginiz
>karar. Ama acaba ne kadar dogru. Hayat böyle küçük parçalar halinde
>gelir ve ondan sonra neler olacagi size asla bildirilmez."
>
>Birkaç hafta sonra, düsmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldirmis.
>Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çagirmis.
>Köye gelen görevliler,ihtiyarin kirik bacakli oglu disinda bütün
>gençleri askere almislar. Köyü matem sarmis. Çünkü savasin
>kazanilmasina imkân yokmus, giden gençlerin ya ölecegini ya da esir
>düsecegini herkes biliyormus. Köylüler, gene ihtiyara gelmisler...
>"Gene hakli oldugun kanitlandi" demisler. "Oglunun bacagi kirik ama
>hiç degilse yaninda. Oysa bizimkiler, belki asla köye
>dönemeyecekler. Oglunun bacaginin kirilmasi, talihsizlik degil,
>sansmis meger..." "Siz erken karar vermeye devam edin" demis,
>ihtiyar. "Oysa ne olacagini kimseler bilemez.Bilinen bir tek gerçek
>var. Benim oglum yanimda, sizinkiler askerde... Ama bunlarin
>hangisinin talih, hangisinin şansizlik oldugunu sadece Allah
>biliyor."
>
>
>Lao Tzu, öyküsünü su nasihatla tamamlamis:
>
>"Acele karar vermeyin. Hayatin küçük bir dilimine bakip
>tamami hakkinda karar vermekten kaçinin. Karar; aklin durmasi
>halidir. Karar verdiniz mi, akil düsünmeyi, dolayisi ile gelismeyi
>durdurur. Buna ragmen akil, insani daima karara zorlar.
>Çünkü gelisme halinde olmak tehlikelidir ve insani huzursuz yapar.
>Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi baslar.
>Bir kapi kapanirken, baskasi açilir. Bir hedefe ulasirsiniz ve
>daha yüksek bir hedefin hemen oracikta oldugunu görürsünüz."
>
>Lao Tzu
>
>Çin düsünürü Lao Tzu'nun öyküsü........
>
>Köyün birinde bir yasli adam varmis. Çok fakirmis ama Kral bile onu
>kiskanirmis... Öyle dillere destan bir beyaz ati varmis ki, Kral bu
>at için ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamini teklif etmis ama adam
>satmaya yanasmamis..
>
>"Bu at, bir at degil benim için; bir dost, insan dostunu satar mi"
>dermis hep. Bir sabah kalkmislar ki, at yok. Köylü ihtiyarin basina
>toplanmis: "Seni ihtiyar bunak, bu ati sana birakmayacaklari,
>çalacaklari belliydi. Krala satsaydin, ömrünün sonuna kadar beyler
>gibi yasardin. Simdi ne paran var, ne de atin" demisler...
>
>Ihtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin" demis. "Sadece at kayip"
>deyin, "Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiginiz
>karar. Atimin kaybolmasi, bir talihsizlik mi, yoksa bir sans mi?
>Bunu henüz bilmiyoruz. Çünkü bu olay henüz bir baslangiç. Arkasinin
>nasil gelecegini kimse bilemez."
>
>Köylüler ihtiyar bunaga kahkahalarla gülmüsler. Aradan 15 gün
>geçmeden at, bir gece ansizin dönmüs... Meger çalinmamis, daglara
>gitmis kendi kendine. Dönerken de, vadideki 12 vahsi ati pesine
>takip getirmis. Bunu gören köylüler toplanip ithiyardan özür
>dilemisler. "Babalik" demisler, "Sen hakli çiktin. Atinin
>kaybolmasi bir talihsizlik degil adeta bir devlet kusu oldu senin
>için, simdi bir at sürün var.."
>
>"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demis ihtiyar. "Sadece
>atin geri döndügünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan
>ötesinin ne getirecegini henüz bilmiyoruz. Bu daha baslangiç.
>Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz
>kitap hakkinda nasil fikir yürütebilirsiniz?"
>
>Köylüler bu defa açikçn ihtiyarla dalga geçmemisler ama içlerinden
>"Bu herif sahiden gerzek" diye geçirmisler... Bir hafta geçmeden,
>vahsi atlari terbiye etmeye çalisan ihtiyarin tek oglu attan düsmüs
>ve ayagini kirmis. Evin geçimini temin eden ogul simdi uzun zaman
>yatakta kalacakmis. Köylüler gene gelmisler ihtiyara."Bir kez daha
>hakli çiktin" demisler.
>
>"Bu atlar yüzünden tek oglun, bacagini uzun süre kullanamayacak.
>Oysa sana bakacak baskasi da yok. Simdi eskisinden daha fakir, daha
>zavalli olacaksin" demisler. Ihtiyar "Siz erken karar verme
>hastaligina tutulmussunuz" diye cevap vermis. "O kadar acele
>etmeyin. Oglum bacagini kirdi. Gerçek bu. Ötesi sizin verdiginiz
>karar. Ama acaba ne kadar dogru. Hayat böyle küçük parçalar halinde
>gelir ve ondan sonra neler olacagi size asla bildirilmez."
>
>Birkaç hafta sonra, düsmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldirmis.
>Kral son bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çagirmis.
>Köye gelen görevliler,ihtiyarin kirik bacakli oglu disinda bütün
>gençleri askere almislar. Köyü matem sarmis. Çünkü savasin
>kazanilmasina imkân yokmus, giden gençlerin ya ölecegini ya da esir
>düsecegini herkes biliyormus. Köylüler, gene ihtiyara gelmisler...
>"Gene hakli oldugun kanitlandi" demisler. "Oglunun bacagi kirik ama
>hiç degilse yaninda. Oysa bizimkiler, belki asla köye
>dönemeyecekler. Oglunun bacaginin kirilmasi, talihsizlik degil,
>sansmis meger..." "Siz erken karar vermeye devam edin" demis,
>ihtiyar. "Oysa ne olacagini kimseler bilemez.Bilinen bir tek gerçek
>var. Benim oglum yanimda, sizinkiler askerde... Ama bunlarin
>hangisinin talih, hangisinin şansizlik oldugunu sadece Allah
>biliyor."
>
>
>Lao Tzu, öyküsünü su nasihatla tamamlamis:
>
>"Acele karar vermeyin. Hayatin küçük bir dilimine bakip
>tamami hakkinda karar vermekten kaçinin. Karar; aklin durmasi
>halidir. Karar verdiniz mi, akil düsünmeyi, dolayisi ile gelismeyi
>durdurur. Buna ragmen akil, insani daima karara zorlar.
>Çünkü gelisme halinde olmak tehlikelidir ve insani huzursuz yapar.
>Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol biterken yenisi baslar.
>Bir kapi kapanirken, baskasi açilir. Bir hedefe ulasirsiniz ve
>daha yüksek bir hedefin hemen oracikta oldugunu görürsünüz."
>
>Lao Tzu
>
