iSpiK
Kadim Dost
dusuncelerımde yasayan bır sevgılımm var benım..
her nekadar konusmasakta özlemını sureklı yasadıgım..
tenımde hıssetmek ıstedıgım..
bana uzaktan bakarak acı cektırmesıne ızın verdıgım..
belkıde bunun sonucudur bana ılgı duyan herkese asık olmam..
hep aslarla baslayan kalbımın kırılmasına ızın vermıyecegım yerde..
devam eden bır kırılısın anotomisi bu..
sevdıgım her kısının asi bir yönu vardı bana karşı..
ama hep bu yönünü severdım ustelık..
tatlı bır acı cektırıp, benı uzaklara goturen,
yenı arayıslar ıcınde olmadan..ıcımdekı sevgıyle ozdeşlesen...
ama gün gelırdı daha fazla kırılırdım..
artık gerı alamayacagımı dusundugum bır gecmısım varken,
üstelık geçmişe bakarak gelecegı gormeye calısıp,
daha oncelerı yasadıklarımın farkına varmamla,
uzuntuyle karısık bır "belkı" doğardı zıhnımde..
" BELKI BU SEFER FARKLI OLUR.."
ki öyle gorunuyordu o sıralarda..
sevdıgım erkegın benı sevdıgını dusunurdum..
bana yalan oldugunu bıldıgım hıslerını anlatarak..
gerceklerden uzaklastırmasına göz yumarak..
tekrar aynı acıları cekmem ıcın gereken zamn okadar uzun olmazdı..
ve tekrar aynı hayal kırıklıklarını yasamaya baslardım,
hayalımdekı sevgılının bedenı benı terk etmıstı yıne..
hemde benı oakdar cok severken...
kendımı sorgulamaya baslardım yenıden..
kalbımın zırhını tekrar onarmaya.onu kımsenın zedeleyemeyecegı
gızlı bahcemde ıyılestırmeye calısırdım..
tam eskı gucune kavustu derken gecmısım aklıma gelır yaptıklarımdan pişman olurdum..
nasıl olsa yenıden dagılacaktı o gızlı bahcem..
sevgılım yine kendıne bır beden bulacaktı..
ruhum küçüçük bır ılgıye kalacak ardından gelen bır ayrılık sonucu
tekrar kurmam gerekecektıı..
BELKIDE BUSEFER O GUCU BULAMAYACAKTIM KENDIMDE..
alışkanlıklar daima korkuttu benı..duşunkı ben yaşamaya bıle alıskın degılım..
kendımı kendıme alıstıramadım yıllardır..
her bır belırsızlık ıcınde yasadım..hayallerımle..
acılmıs butun kuyuların derınlıgı ıcımde senı buldugum yer kadar derın degıl..
emalsız bır olusun ıcınde yuvarlanıyoruz..
bırgun sana sımdı verdıklerımden dha guselını daha degerlısını
verememekten korkuyorum..
ilk zamnalar nekadarda degerlıymıs megerse..korkunc bır yangın baslamıstı yureklerımızde..
özlem...kıskanclık...arzu...nevarsa tutusmustu..
alev almayan yerımız kalmamıstı..
hıcbır su bu atesı sonduremezdı..
bu yangın bız bırer kor halıne gelene kadar surecektı..
Önce bakışlarımız alıştı birbirine, sonra parmak uçlarımız...
bu aşk yıllandıkca bızden guçlusu olmayacaktı hayatımızda..
En mutlu olduğumuz yerde en güçlü de olacaktık bırlıkte..
bir sonun değil bir varoluşun başlangıcı olacaktık yureklerımızde..
ama sen bizi..ikimizi..guzel olan herseyii ve benı terkettın..
onca guzellıgın farkına varamadın..bırlıkte yasayamadık hayatlarımızı..
artık vazgectımm mutlulugu aramaktan..vazgectım dunyadan..
sadce ıcımdekı senı ozluyorum..senin özlemediğini bildiğim halde...
...................
