Deli Yürek
DELi YÜREK’iN ‘DERiN’ GÖSTERGELERi
Uzun süredir izleyici kaybina ugramadan, agir ve emin adimlarla hedefine dogru ilerleyen, pekçok izleyicinin begeniyle izledigi bir dizi var ekranlarda; Osman Sinav’in çektigi Deli Yürek. Herkesin olmak isteyip de olamadigi bir kahraman edasiyla gönüllere yerlesen, dizinin bas karakteri “Yusuf Miroglu” tiplemesi de süphesiz Deli Yürek’in tutmasindaki en belirgin faktörlerden biri.
Mert, delikanli, cesaret ve iyilik timsali, incelikli sevgilerin kiymetini bilen bir tipleme, sokaklarda yürürken rastlanabilecek insanlardan degil Miroglu, “iyi ve güzel” olan ne varsa bünyesinde toplamis bir ‘ütopya’. Neredeyse bir masal kahramani. Belinde silahla gezen kartal çevikligiyle pikeler yapan keskin nisanci Miroglu’nun “derin” yönleri de var elbet. Ancak bu, “iyiligin kötülüge karsi onurlu savasi” diye adlandirilabilir yalnizca. Miroglu’na “suç isliyor” demek pek agir bir ifade olur, izleyicinin kalbini kirar belki de…
Kusçu… Paradokslari, soyut anlatimlari, alegorik ifadeleriyle neredeyse, bir 20. yüzyil bilgesi. Rafine düsüncelerin maestrosu olmaya aday, destansi, epik bir imaj çizilen biri. Bir nevi de münzevi…
Ve Beyefendi, çocuklara anlatilan masallardan firlamis gibi duran, dumanlar içinde dolasan ve izleyicinin görüs alanina bir türlü girmeyen, yukarilarda durarak kirliligi ve kötülügü temsil eden Beyefendi… Bunun siyasetçi mi, bürokrat mi oldugu meçhûl… Ancak su kesin ki, Beyefendi derin ‘devlet’in karanlik bir adami…
Karakterlerin uç noktalarda seyrettigi, rollerin iyi ve kötü diye ikiye ayrildigi dizinin bütün bu masalsiligi, reel anlatimlara paralel bir çizgi izleyen senaryoyla destekleniyor.
En önemlisi de, dizinin post-it’e alinmasi gereken yönlerinden “derin stratejik iliskiler”in basariyla yansitilmasi, “oldukça gerçek” bir hava olusturuyor. Hatta dizi, bu anlamda “Türkiye” kokuyor.
Deli Yürek, “devlet, medya, mafya” üçlü sacayaginin ‘derinlikli’ yönlerini göstermekle kalmiyor, “Biz bu filmi gördük, görüyoruz ve ne yazik ki görmeye devam edecegiz” dedirtiyor izleyenlere.. Raca hayati sürenlerin kötülük ve zulüm üstüne yasladiklari baisbos keyiflerini yansitmasindan tutun da, medyanin kirli çikar alisverislerini açik yüreklilikle anlatmasina kadar Türkiye’yi betimliyor Deli Yürek… Yoksa bu kadar rating toplayabilir, bu kadar uzun soluklu olabilir miydi?
Yusuf askerliğini yapmış, geri dönmüştür. Mahalle halkı, annesi ve kızkardeşi tarafından coşku ve sevinçle karşılanır. Bu arda zengin bir ailenin kızı olan Feraye, kaza yaptığı arabasını Yusuf'un çalıştığı tamirciye bırakır. Yusuf, arabayı Feraye'nin evine götürdüğünde; gördüğü malikane ve Feraye'nin ailesi onu bir hayli şaşırtır. Mahalledeki lokantaya sık sık uğrayan mafya babası Süslü, Yusuf için yeni bir hayata gidebileceği bir yoldur. Yusuf, Süslü'yü ziyarete gittiği gün, Süslü için kurulan bir pusuyla karşı karşıya gelir...
O Bir Efsaneydi Deli Yürek Dizisinin Tekrarlarını Kaliteli Bir Kanalda Yayınlasalar Ratingleri Alt Üst Edecek Bir Dizi ..
O Bir Efsaneydi Deli Yürek Dizisinin Tekrarlarını Kaliteli Bir Kanalda Yayınlasalar Ratingleri Alt Üst Edecek Bir Dizi ..
DELi YÜREK’iN ‘DERiN’ GÖSTERGELERi
Uzun süredir izleyici kaybina ugramadan, agir ve emin adimlarla hedefine dogru ilerleyen, pekçok izleyicinin begeniyle izledigi bir dizi var ekranlarda; Osman Sinav’in çektigi Deli Yürek. Herkesin olmak isteyip de olamadigi bir kahraman edasiyla gönüllere yerlesen, dizinin bas karakteri “Yusuf Miroglu” tiplemesi de süphesiz Deli Yürek’in tutmasindaki en belirgin faktörlerden biri.
Mert, delikanli, cesaret ve iyilik timsali, incelikli sevgilerin kiymetini bilen bir tipleme, sokaklarda yürürken rastlanabilecek insanlardan degil Miroglu, “iyi ve güzel” olan ne varsa bünyesinde toplamis bir ‘ütopya’. Neredeyse bir masal kahramani. Belinde silahla gezen kartal çevikligiyle pikeler yapan keskin nisanci Miroglu’nun “derin” yönleri de var elbet. Ancak bu, “iyiligin kötülüge karsi onurlu savasi” diye adlandirilabilir yalnizca. Miroglu’na “suç isliyor” demek pek agir bir ifade olur, izleyicinin kalbini kirar belki de…
Kusçu… Paradokslari, soyut anlatimlari, alegorik ifadeleriyle neredeyse, bir 20. yüzyil bilgesi. Rafine düsüncelerin maestrosu olmaya aday, destansi, epik bir imaj çizilen biri. Bir nevi de münzevi…
Ve Beyefendi, çocuklara anlatilan masallardan firlamis gibi duran, dumanlar içinde dolasan ve izleyicinin görüs alanina bir türlü girmeyen, yukarilarda durarak kirliligi ve kötülügü temsil eden Beyefendi… Bunun siyasetçi mi, bürokrat mi oldugu meçhûl… Ancak su kesin ki, Beyefendi derin ‘devlet’in karanlik bir adami…
Karakterlerin uç noktalarda seyrettigi, rollerin iyi ve kötü diye ikiye ayrildigi dizinin bütün bu masalsiligi, reel anlatimlara paralel bir çizgi izleyen senaryoyla destekleniyor.
En önemlisi de, dizinin post-it’e alinmasi gereken yönlerinden “derin stratejik iliskiler”in basariyla yansitilmasi, “oldukça gerçek” bir hava olusturuyor. Hatta dizi, bu anlamda “Türkiye” kokuyor.
Deli Yürek, “devlet, medya, mafya” üçlü sacayaginin ‘derinlikli’ yönlerini göstermekle kalmiyor, “Biz bu filmi gördük, görüyoruz ve ne yazik ki görmeye devam edecegiz” dedirtiyor izleyenlere.. Raca hayati sürenlerin kötülük ve zulüm üstüne yasladiklari baisbos keyiflerini yansitmasindan tutun da, medyanin kirli çikar alisverislerini açik yüreklilikle anlatmasina kadar Türkiye’yi betimliyor Deli Yürek… Yoksa bu kadar rating toplayabilir, bu kadar uzun soluklu olabilir miydi?
