farzet..(tugilas)

[tugilas]

açılıverse kolların
beni sevmediğine aldırmadan
yalnız beni severcesine
ellerime dokunmak istercesine
uzatsan avuçlarıma en güzel halini
bir anda başını omuzlarımda buluversen
üşümediğin halde
titreye titreye şarkılar söylesen o en sevdiğin
ve senden dolayı benimde sevdiğim
o şiirleride söylesek ikimiz
yalnızca ikimizin anlayabildiği bir lisanda
tekrar tekrar aşka çağırsak birbirimizi
tam bir buse istercesine bakarken sana
bir ılık yağmur yağsa
sende
bu yağmuru bekler gibi
bir anda değişse gözlerinin rengi
benim özlemimle tutşup
yıllarca beni aramış gibi
kaybetmek istemezcesine
gözlerini hafif yumsan
sanki şükreder gibi


ardından
bu koca şehire sığdıramadığım
yalnızlığımı da alıp götürsen
bütün birgün sende başlasa
sende son bulsa ufuklarımın en kızılı
bazen bir yudum su
bazen gözlerimin en tatlı uykusu olsan
kabusların bilmediği bir rüyada görsem seni
ve orüyadan hiç uyanmasam
şiiler yazsam masal mavisi
saçlarını doymayı aklıma getirmeden koklasam
sana adasam bu yanındaki halimi
sesinden başka ses duymasam

kayan her yıldzı gördüğümüzde
tuttuğumuz dilekler dahi aynı olsa
ve kabul olmuş bir dileği
tekrar tekrar tutsak
mutluluğun o doyulmaz tadına ulaşmışcasına
tüm kahırları kederleri unutsak
aşkın o mavi sokaklarında
kendimizi kaybedip tekrar bulsak

tugilas