Gönlümün yâri misin bu kadar özlüyorum seni.
Suskuluğuna ihtiyaç duyuyorum.
İçimin boşluklarını doldururken, dostun anlamını öğretiyorsun bana.
Ah gönlümün Çocuk Parkı!
Nasıl da zor bu hayat.
Nasıl da tuzaklı bu sınav.
İmtihan, imtihan, imtihan.
Ah çocuk gözlerini avucumda taşıdığım,
Yollarımda ayak izini aradığım
Nasıl bir omuz arayıştır bu…
Denizi izlerken
Uyurken ki yüzünü özlüyorum.
Suskuluğuna suskunluğumu eklerken
Nasıl da arıyorum çocuk el çırpışlarını
Bir anda sarılıp yokluğuna eklemeni.
Annenden çaldığın merhamet bakışlarını.
Ben, en çok gönlüme deyişlerini özlüyorum.
Zaman en çok eksiklerime değip acıtıyor.
Suskunluğumu parçalayıp açıklarımı istiyor
Nasıl da çıkayım kabuğumdan dışarı
Dışarı kıyamet iken…
Nasıl da çıkarayım başımı
Gözler bencil iken…
Ben, benden öte dostumu özlüyorum
Ben, benden parça, parçamı özlüyorum.
Kıskanıyorlar seni içimdeki devasa ihtişamını.
İçimin mavi koylarında gezinen, sandallarını, balıkçı teknelerini…
Çocuk elleriyle esintisini kalbime koyanı neden özlemeyeydim ki
Gönlümün yâri misin de bu kadar özlüyorum seni…
