Garson hesap lütfen!
28 Şubat... Bu sürecin ne zaman başladığıyla ilgili net bir tarih verilemiyor. Kimilerine göre Refah Partisinin 27 Mart 1994 yerel seçimlerinde büyük kentlerde gösterdiği başarının ardından asker düğmeye bastı. Kimilerine göre ise yaşanan süreçteki sözler askeri tahrik etti.
Oysa, 28 Şubat ve sonrasında (203-2004) yaşanan darbe planlamaları, aslında sürecin yıllar önce başladığını gösteriyordu. Düğmeye birileri çok önceden basmıştı. Aktörler sahnedeki yerini almış, oyun sahneye konmuştu. Senaryo tanıdıktı. Sahnedeki oyun da oyuncular da...
24 Ocak 1993...
Gazeteci Uğur Mumcu,Ankarada evinin önünde uğradığı suikast sonucu hayatını kaybedecekti. Senaristler işini dört dörtlük yapacak, deliller bir bir yok edilecekti. Kimi yıkanarak, kimi imha edilerek. Mumcunun arşivi en yakınındaki biri tarafından ortadan kaldırılacaktı. Kuzunun kurda teslim edilmesi gibi bir şeydi yaşananlar.
Türkiye laikti ve laik kalacaktı! Asla İran olmayacaktı! Şeriatçılardan hesap sorulacaktı!
Kilit cümle aslında meydanlarda attırılan bu sloganlarda gizliydi. Dört yıl sonraya hazırlıktı yapılanlar. Birileri hesap sormaya hazırlanıyordu, bu ülkenin dindarlarından, muhafazakârlarından...
93 yılı felaketler yılı olarak tarihe geçecekti.
PKKnın Güneydoğuda başlattığı Nevruz gösterileriyle de süreç ivme kazandı. Peşi sıra gelen faili meçhuller, JİTEMin ortaya çıkışı...
Türkiye yeni bir döneme giriyordu.
Tam da o günlerde, Jandarma Genel Komutanı Orgeneral Eşref Bitlis, sabotaj kuşkulu uçak kazasıyla hayatını kaybetti. Ardından en yakınındaki isimler, intihar süsü altında öldürüldü. Sahte intihar raporlarıyla...
93 yılı felaketler yılıydı. Plan, kurgu bunun üzerine yapılmış, perdeler henüz kapanmamıştı.
Tıpkı Bitlis gibi dönemin Cumhurbaşkanı Turgut Özal da ilk kez Kürt sorunuyla ilgili sivil bir çözümden bahsetti. Onun da sonu Bitlise benzedi. Nisan ayında hayata gözlerini yumdu. Bulgaristan Konsolosluğunda içtiği limonata ve içindeki hep tartışıldı. Tıpkı Uğur Mumcu cinayetinde olduğu gibi yine deliller ortadan kaldırılacak, Özalın kan örnekleri hastanede yok edilecekti.
Perde henüz kapanmamıştı. Kapanmaya da pek niyeti yok gibiydi.
Sivasta Pir Sultan Abdal Şenliğine katılmak üzere şehre gelen aydınlardan bir kısmının Madımakta ateşe verilerek öldürülmeleri, Bingölde öldürülen 33 er, ardından Erzincan Başbağlarda, Erzurum Yavi ve Çiçeklide yaşanan katliam, senaristlere şapka çıkarmamıza neden olacaktı! Gazi Mahallesi olayları ise işlenen cinayetlerin en son halkalarından biri olacaktı.
Süleyman Demirelin Çankayaya çıkması, DYP Genel Başkanlığına Tansu Çillerin seçilmesi, medyanın özellikle Hürriyet gazetesinin el değiştirmesi, Susurluk süreci ve diğer yaşananlar yeni bir dönemin habercisiydi.
Sahnede son yılların en heyecanlı oyunu sahneleniyordu. Bizler, yani izleyiciler ise kendimizi oyunun çarpıcılığına kaptırmıştık. Yaşanan illüzyonu seyrediyorduk. Cinayetler gerçek, yaşananlar ise göz yanılması, el çabukluğuydu... Ama anlayamamıştık... Anlamamıza fırsat vermemişlerdi... Şaşkındık... Sadece oyunu izlemeye devam ediyorduk.
Tuğlalar tek tek diziliyor, bina inşa ediliyordu. Boşuna değildi Mehmet Ağarın, Uğur Mumcu cinayetinden sonra söyledikleri. Bir tuğla çekilirse devlet altında kalabilirdi. Binayı inşa edenler ortaya çıkabilirdi...
Aslında tanıdıktı yaşananlar, yaşatılanlar. Tıpkı 1 Mayıs 1977de Taksimde yaşananlar gibi. Tıpkı Çorum ve Kahramanmaraşta işlenen katliamlar gibi. Tıpkı 27 Mayıs öncesi yapılanlar gibi... Tıpkı 12 Eylül gibi...
Bu ülkenin MİTi de, Jandarması da İstihbarat teşkilatları da bu katliamlar, bu oyunlar sahnelenirken, sessiz kaldılar. Sessizliğin ötesinde ateşe odun attılar.
28 Şubat süreciyle birlikte iki bin kişiye yakın muvazzaf asker dindar, milliyetçi oldukları gerekçesiyle ordudan atıldı. Sayıları 10 bine yaklaşan bölümü ise zorla emekliye sevk edildi. Ordu gerçek sahiplerine, cuntacılara teslim edildi.
Aynı kadro 2003-2004 yılında bu kez karşımıza Balyoz, Sarıkız, Ayışığı, Eldiven gibi yeni darbe planlarıyla çıktılar. 27 Nisan e-muhtırası, İrticayla Mücadele Eylem Planı, Kafes, Hrant Dinkin öldürülmesi, misyonerlik cinayetleri ise bu kadronun son icraatlarından biri olmuştu. Ergenekon ise cuntanın beyin yapısı olarak Bin yıl sürecek savaşı organize etmekle görevli üst yapı olarak konumu sürdürüyordu. Medyasıyla, işadamıyla, sendikasıyla, üniversitesiyle, sivil görünümlü toplum örgütleriyle.
Bu ülkeye çok şey yaşattılar. Bu ülkenin kaynaklarını gecelik faiz adı altında sömürmekten geri durmadılar. Ülke soygun yerine döndü. Bunu da kendilerine hep hak olarak gördüler.
Bir gün bir garson ortaya çıktı. Yediklerinin ve yaptıklarının hesabını önlerine koydu... Şaşırdılar... Beklemiyorlardı...
Hesabı ödemeye niyetleri yoktu...
Hesaplaşıyorsunuz, rövanş alıyorsunuz, intikam ve kin besliyorsunuz diye ortalığı ayağa kaldırdılar. Unuttukları bir şey vardı...
Önlerine konan sadece bir hesaptı. Yedikleri ve yaptıklarının hesabı. Ödemekten başka bir seçenekleri de yok. Garson da patron da hesabı almak da kararlı.
Çünkü patron olan millet ve milletin arkasında durduğu AK Parti hesap lütfen diyor. Hesaplaşmadan, intikam almadan, rövanşist duygular beslemeden... Yediğinizin, içtiğinizin hesabını ödeyin diyor. Olay bu kadar basit...
Mehmet BARANSU
