iSpiK
Kadim Dost
Dudaklarımdan dökülen yalandır.
Uğruna can vermeyeceğim,
Dağları aşmayacak,
Aklımı ziyan etmeyeceğim yoluna.
Koynunda saydığım geceleri kar bilip,
Lavanta kokulu başka kadınlar bulacağım.
Ardından akacak gözyaşım yok benim.
Rahatımı bozmayacak anıların ne de fotoğrafların.
Islak teninden daha güzellerini bulacağım.
Mademki gittin; gidişinle kalacaksın.
Duvarlardan inecek resimlerin.
Ağır ağır gezeceğim İstanbul’u; sensiz, sakin.
Neşesi kaçmış çocuklara açacağım kucağımı,
Duasını alacağım analar bulacağım,
Öğütmeyeceğim kalbimi arsız nefsimin girdabında.
Küfür de etmeyeceğim arkandan,
Ülserim azmayacak yokluğuna,
Lakırdını yapmayacak, lanet etmeyeceğim sana.
Eni sonu bir ayrılık diyeceğim;
Nuh’tan önce de vardı, sonra da.
Yalandır, ayrılıktan ölmek,
Aklın ziyanı sürükler intihara, yârin değil.
Lösemili çocuklar bile bulabiliyorsa ilik,
Ayan beyan yaşayacağım senden sonra da.
Nar olsan bile, neşemi yaktırmayacağım.
Dünya dönüyorsa, sensiz de nefes alırım.
Işığım değilsin sen, ne de karanlığım.
Raksa devam; Sezen’i duyabiliyorum hala…
alıntı...
