Börteçine9
New member
İklimleri değişken bu coğrafyanın; iki mevsimli bir şehrinin penceresinden görürdük dünyayı, sancakların gölgesi altında sulanırdı damarlarımızdaki milliyetçi kan. Önceleri ılık ılık esen rüzgarlara karşı direnmekti umutlarımız ve herkesin ön yargıyla yaklaşıp, hızla uzaklaştığı limandı ışıklarımız…
Ezeli bünyelerin ebedi eserleriyle övünmek ve onlar gibi olabilmekti, yaptığımız her şeyin arkasında sığındığımız umutlarımız. Yadırganmak ve dışlanmak artık aleni ve alıştığımız bir tutumdu bizlere karşı.
Aydın kelimesinin anlamını bile saptırmıştı, aydınlığı karanlık için kullanan sözde aydınlar… İliklerimizin donduğu kış gecelerinde bile küçücük bedenlerimizle kocaman ülküleri düşlerdi beyinlerimiz.
Oysa hepimiz, herhangi bir akıma kapılmış ilerleyen ailelerin, çalışma masalarının mahrem yerlerinde, gizliden gizliye üç hilalli sancaklarını ve en sevilen sanatçı kasetlerini saklayan çocuklarıydık… Ayıbımız farklı yollarda yürüyüp aynı amaca hizmet etmekti ya da farklı yolların ve düşüncelerin gölgesine ve karanlığına kapılıp, bizimle aynı yolda yürüdüğünü söyleyenlerden olmamaktı. Her seferinde ne olacak sorusuyla karşılaştığımızda aklımıza ilk gelen “ toprak ” ve “ vatan “ kavramları için yorumlardık bu soruyu ve her seferinde bir şey yapamamanın, çaresiz ve sessiz kalmanın acısını ve sinirini yaşardık. Ayıbımız Kürşad yürekli olmaktı günahımızsa Sultan Mehmet Han… Bu ülkeyi sevmekti ve karşılıksız bağlanmaktı her an…
Zira ne vatan severler ne karşılıksız bağlananlar vardı, servetleri yerle gökle sınırlanmayacak ve el altından yaptığı adaletsizlikler nasıl olsa yere göğe sığmayan adaletsizlikleriyle ve bu adaletsizlik sayesinde kazandıkları kimlikleriyle kapatılacak… Yaptığımız tek adaletsizlik onlar gibi adaletsiz olamamaktı ve bu doğusundan batısına tüm insanlarını öyle yada böyle kabul edip kucaklayan memleketin insanı olmaktı…
Sedat YAVUZ
Ezeli bünyelerin ebedi eserleriyle övünmek ve onlar gibi olabilmekti, yaptığımız her şeyin arkasında sığındığımız umutlarımız. Yadırganmak ve dışlanmak artık aleni ve alıştığımız bir tutumdu bizlere karşı.
Aydın kelimesinin anlamını bile saptırmıştı, aydınlığı karanlık için kullanan sözde aydınlar… İliklerimizin donduğu kış gecelerinde bile küçücük bedenlerimizle kocaman ülküleri düşlerdi beyinlerimiz.
Oysa hepimiz, herhangi bir akıma kapılmış ilerleyen ailelerin, çalışma masalarının mahrem yerlerinde, gizliden gizliye üç hilalli sancaklarını ve en sevilen sanatçı kasetlerini saklayan çocuklarıydık… Ayıbımız farklı yollarda yürüyüp aynı amaca hizmet etmekti ya da farklı yolların ve düşüncelerin gölgesine ve karanlığına kapılıp, bizimle aynı yolda yürüdüğünü söyleyenlerden olmamaktı. Her seferinde ne olacak sorusuyla karşılaştığımızda aklımıza ilk gelen “ toprak ” ve “ vatan “ kavramları için yorumlardık bu soruyu ve her seferinde bir şey yapamamanın, çaresiz ve sessiz kalmanın acısını ve sinirini yaşardık. Ayıbımız Kürşad yürekli olmaktı günahımızsa Sultan Mehmet Han… Bu ülkeyi sevmekti ve karşılıksız bağlanmaktı her an…
Zira ne vatan severler ne karşılıksız bağlananlar vardı, servetleri yerle gökle sınırlanmayacak ve el altından yaptığı adaletsizlikler nasıl olsa yere göğe sığmayan adaletsizlikleriyle ve bu adaletsizlik sayesinde kazandıkları kimlikleriyle kapatılacak… Yaptığımız tek adaletsizlik onlar gibi adaletsiz olamamaktı ve bu doğusundan batısına tüm insanlarını öyle yada böyle kabul edip kucaklayan memleketin insanı olmaktı…
Sedat YAVUZ
