Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Kalabalığın içinde yalnız olmayı da öğrendim..
Yalnızlığım içinde kalabalık kalmayı da....
ve sen benim aziz dostum,
bu ikisini de yaşıyorken aynı huzuru bulabiliyorsan;
ve kimseye ihtiyaç duymadan sevebiliyorsan;
özlemlerini gömebiliyorsan küçük yüreğine;
ve kızgınlıklarını, öfkeni kusabiliyorsan
alabildiğince yaşıyorsun demektir hayatı....
üzdü mü salla gitsin? demeye inat
üzüleceğini bile bile sevmenin, yaşamanın tadını çıkar sen...
hayat da böyle birşey işte....
bazen üzdü mü salla gitsin deriz,
bazen gözyaşlarımız yüreğimize akar
ama bilmemiz ve unutmamamız gereken en önemli şey
hayatta en çok kendimizi sevmemiz gerektiğidir aslında...
binlerce ev var
evler ve umutlar
kaç umut çeşidi var
hepimiz aynıyız işte
bilinmeyen bir umud var içimde
bu umud bir kutu
evet içimde bir kutu var
umut kutusu
o kutuda ne var bilmiyorum
ama o kutu bir nefesle
bir rüzgarla
bir anda,
içimde anlık bir coşku
Bir çocuk bıraktın sen orada
Tam elveda dediğin noktada biraz Sitem biraz öfke
Aynı zamanda korkuların arasında
Bir çocuk vardı koca dünyanın karşında
Şüphe dolu gözlerle bakıyordu etrafa
Bilir misin neler hisseder insan
Yalnız kaldığı anlarda
O çocuk senden sonra öğrendi karşı koyabilmeyi insanlara
Sırtını kimseye dayamadan devam etmesi gerektiğini yoluna
Seni severken öğrendi
Üzülmemeyi gidenlerin arkasından
Sokaklarda oynarken öğrendi
Ağlamamayı kaybettiklerinin ardından
Artık yok o çocuk bıraktığın noktada
Varsada çıkmıyo artık sokaklara oynamaya
Söylenenlere göre büyümüş baya
Karşı koyamamış daha fazla geçen yıllara..
