Her zaman yanındaydım…
S o N' du Belki bedenim değil ama ruhum hep seninleydi…
Yanında olmadığım için beni hep suçlardın ya…
Şimdi tekrar burada olmanı ve beni suçlamanı çok isterdim.
Ama gittin.
Bitanem sen gittin.
Bensiz gittin. . .
Hani her şeyi beraber yapacağımıza söz vermiştik.
Ben sana yine de kızmıyorum.
Sanki bu ani ölümü hissetmiş gibi son kez elini tuttuğumda;
“Üzgünüm sözümü tutamadım ama sen benim bu halime inat yaşamak zorundasın. Seni her zaman bekleyeceğim” demiştin de ben “Sözünü tutmalısın biz bitmemeliyiz bu savaşı yeneceğiz...”
demiştim ya…
O son görüşüm son dokunuşum son öpüşüm olmuştu…
Sanki bi kova kaynar su dökülmüştü başımdan…
Uzun bir suskunluk kaplamıştı…
Bak o suskunluk hala var…
Eski Ben gelmiyor ki geri…
Susuyorum…
Anılar bir bir gözümün önüne geldi dün…
Hıçkırıklara boğuldum…
Saatlerce ağladım…
O günü tekrardan yaşadım sanki…
İstanbul’dan bir kez daha nefret ettim…
Her şeyden nefret ediyorum…
Senin olmadığın yerlerden bu dünyadan nefret ediyorum…
Saat gece yarısı olmuş… Annem ağlama seslerimi duymuş…
Odamın kapısı kilitli annem bağırıyor kapıyı açmam için…
Belki en doğru zamandır şimdi ne dersin …
Ona kavuşmak için en doğru zaman…
Bir türlü beceremediğim işi belki şimdi becerebilirim…
Bak bu sefer kendime çok güveniyorum…
Galiba bugün bitecek her şey…
Dün gördüğüm rüya biteceğine inandırdı beni…
Dün İlk’imi rüyamda gördüm…
Konştuk…
Sonra birden “Neden benimle gelmedin? Neden beni yalnız bıraktın? ” diye bağırdı bana…
Oda beni özlemiş…
Artık yanında olmamı istiyor…
En doğru zaman işte…
Korkuyorum biraz.
Ama sonunda senin olduğunu bildiğim için de mutluyum.
Birazdan seni alan melekler benim için gelecekler.
Kızgınım onlara. Bizi ayırdıkları için kızgınım hepsine…
Ama yapabileceğim de başka bir şey yok.
Aklım durdu artık.
Sıra bileklerimde.
Kanımın o muhteşem kokusunu duymaya başladım.
Ve ellerim artık yazamayacak duruma geldi sanırım.
Artık gelmek üzereyim bitanem…
Bak geliyorum…
Bilgisayara da kanlarım bulaşstııı yazamyrrumm.
