"Seni çok sevdiğinden emin olduğun biri mi olurdu tercihin, yoksa platonik de olsa senin sevdiğin mi?" dedi. "İkincisi" dedim. Tabii ki beni sevenden daha önemlidir benim sevdiğim...
Size daha önce bahsetmiş miydim? Erkek arkadaşlarım da kız arkadaşlarım kadar çoktur benim. Hatta birçoğu kötü gün dostumdur. Mutluluklarım kız arkadaşlarım tarafından paylaşılırken, genelde erkek arkadaşlarıma esmer günlerimi aydınlatmak düşer. Sanırım onlar, kızlar gibi ihtiyacım olanı söyleyip beni avutmak yerine, daha objektifler.
Yaşantımı bu kadar çok erkek arkadaşla renklendirmemin bir nedeni de, hayatıma "sevgili" olarak giren zat-ı muhteremleri daha iyi anlayabilme çabası olabilir. Neticede bir erkeğin biz kadınlara "anlamsız" gelen davranışlarını bir başka erkek, en azından bir kadından daha iyi anlamlandırabilir. Bu tamamen benim fikrim, kendi hipotezimdir. Kimse aynısını düşünmek, beni onaylamak durumunda değildir. Ama ben kendi hayatıma bakarak açık yüreklilikle diyebilirim ki; erkek dostlarım benim bir bakıma kobaylarım, bir bakıma da psikologlarım... Üstelik gerçek bir psikolog olan sevgili Savaş'ım, benim en eski arkadaşım. Gördüğünüz gibi kendimi bilimsel olarak da kontrol altına almış durumdayım!
Belki bunu da söylemesi ayıp şimdi ama, erkek arkadaşlarımı görseniz, "Ayol ben bu adamla evlenirim, sen hala sadece arkadaş olarak mı takılıyorsun?" diyebilirsiniz. Hollywood'a gitseler, şansları açık yani. O kadarını söyleyebilirim. E peki biz niye mi arkadaşız? Çünkü çok şükür ki hepimiz bilinçli insanlarız. Arkadaş olarak anlaşmakla, sevgili olmanın dayanılmaz yıpratıcılığının farkındayız. İki günlük macera yaşayacağız diye birbirimizi kaybetmeyi göze alamayız. Biz bize lazımız! Anlayacağınız, uzun vadeli bizim yatırımlarımız...
Gelelim esas konumuza. Yönünü kaybeden, onlara akıl danışan hep ben olacak değilim ya... Pusulasını şaşıranlardan bir tanesi ile geçenlerde MSN'de rastlaştık. Yağmurlu bir Pazar sabahı ikimiz de on-line'dık...
"Günaydın"dan sonraki ilk cümlesi "Sevgili Aşkolog..." oldu. "Aşkolog mu? Ben mi?" dedim. "Evet sen... Okuyorum yazılarını, çözmüş bitirmişsin olayı... Şimdi sana bir sorum olacak" dedi. “Bak bir kez daha hatırlatayım hemen, ben Güzin Abla değilim. Duymak istediklerini de sana söyleyemeyebilirim” desem de takmadı ve yüz puanlık uzman sorusunu patlattı; "Seni çok sevdiğinden emin olduğun birini mi tercih edersin, yoksa platonik de olsa senin sevdiğin birini mi?" Bu tercihi ne için yapmam gerektiğini bile sorgulamadan "Tabii ki ikincisi!" dedim. Tabii ki beni sevenden daha önemlidir benim sevdiğim...
"Tanıdığım kadarıyla sen de aynısını düşünüyor olmalısın. O nedenle bu soruyu bana neden sorduğunu anlayamadım" dedim. "Evet ama sen hep mantıklı düşünürsün. E şimdi de bu birinci seçenek daha mantıklı değil mi?" dedi. Kardeşim, biz mantık dediysek, git, her şeyde düz mantık kur demedik ki... Öyle bir aşık olursun ki; iki kere iki beş eder tüm hesaplarında. "Sen garantiden söz ediyorsun. Aşkın garantisi olur mu ki? " diye ekledim. "Sana aşık olana sen de karşılık verebileceksen tamam ama, sırf egonu tatmin için ne kadar oynayabilirsin ki karşı tarafa? Mutsuz aşklarının faturasını seni seven bir yüreğe çıkartmaya kalkıyor olma..." dedim. "Peki aşk sevdiğini hep yanında istemez mi?" diye sordu bu kez. "Tabii ki ister" diye onayladım. "Beni bazen sinir ediyor. Yüzünü bile görmek istemiyorum, ama iki gün sonra bir şekilde yine devam ediyoruz" dedi. Güldüm. "Bu gel-gitlerin tümüne aşk deniyor belki de..." dedim. Konu onun "Evet. Sanırım bu aralar benim kafam biraz karışmış" cümlesiyle kapandı.
Bence öyledir. Aşka bakışım bu anlamda çok nettir. Ben birine tutulmuşsam olay orada bitmiştir. Hatta o kişinin beni, benim onu sevdiğim gibi ya da kadar sevip sevmediği de önemsizdir. Yoksa hala anlayamadınız mı; benim en sevdiğim şair Fuzuli'dir!!!
Yasemin Özçelik
