~PRENSES~
Romantizmin Delisi
USLANMADIM
Her yeni doğan güne devir ettim dünden kalan yaralarımı
Eksik yoktu,fazla vardı her seferinde
İçimde bir çocuk büyütür gibi büyüttüm kederi
Dokuz ay taşıdım
Şimdi bir veda ağıtı kulaklarıma serpiştirildi
Teninden biraz ayrılık biraz şiir döküldü sen giderken
En çokta kirletilmiş anılarım kaldı ellerimde
Duvarlara çarpa çarpa kanayan yaralarım var şimdi
Kocaman kocaman acılarım,suskunluklarım,kırgınlıklarım var
Adını andığımda bir boşluk düşüyor dudaklarımdan
Azar azar
Sus diyorum kendime
Sus
Şairler ağlamaz
Geçit vermez hayat aşkın gülen yüzüne,geçit vermez
Halimi soranlar oluyor
Darmadağın,talan edilmiş
Yağmalanmış bir kent gibiyim
İçim terk edilmiş sanki
İçim bir miktar acılı bir miktar yenik hayata
Birazda yalnızlık var
Uzun zaman oldu bakmıyorum aynalara ya sen?
Bana benim yerime bakıyor musun?
Bilmiyorum...
Sesin mi? Hayli zaman oldu dokunmadım ona da
Boş ver böyle de iyi
Bu yalnızlık yakıştı bize
Belki de yakıştı yalnızlık bize…
ALINTI
