Uzun öLen adamLar

[ChaiCén]

göğü gözlüyorum
ufacık balkonlardan
şimdi bahar
boşluğun ellerime düşüyor

akına yaslanmış bir dağ gözlerinde
oradaydım
tam da orada
ellerimle dokundum
sürgülü kapıların kanayan menteşesine

sürekli koşuyorum
kısa gülen
ve uzun ölen adamların
hikâyesinin
ardından

paslı bir çığlık kangren ediyor dilimi
illa ki söylüyorum
sevdiğimi
piyerlotiyi
söz
büyüyünce seni de seveceğim
çıkmasa da üzerimden kimliğim

geleceğe taşınıp
parmak uçlarımla incecik güleceğim...
düşünmeyeceğim
kelimeler icat edip
ha bire kuş besleyeceğim
küçücük balkonlarda...

söz
çıkarıp cebimden
mektup ağırlığını
zamanın bana yetişmesini bekleyeceğim

paslı bir çığlık kangren etmeden dilimi...



Zeynep Güngör Kaya