W
WoLF
Guest
Merhaba
Anlatıcağım şeyler tamamen gerçektir.1997 yılında evimin yan sokağında o zamanlar 7 yaşındayken top oynuyordum arkadaşlarımla ardından top bizim herzaman top kaçınca gitmeye üşendiğimiz yokuştan aşşağı doğru gitti.Bilirsiniz genelde şişman çocuklar kaleci olurdu bende öyleydim topun peşinden kaleci çocuklar daha çok gittiği için koş topu al sen al gibi konuşmalar oldu ,aşşağı doğru hızla koşarken yokuşun bitiminde gelen kamyon çok ufak bi zaman dilimi içinde beni altında sürükledi herşey bir anda olup bitti o gün aklımdan halen daha gitmiyo hiç kimseye cevap veremiyodum kalkmaya çalışıyodum fakat kımıldayamıyodum etrafımda konuşulan herşeyi duyabiliyordum.Olaydan 20 dk sonra civarı ambulans geldi ambulanta giderken içerdeki hemşire bayanın konuşmaları 'Necmi çocuk öldü galiba, biraz daha hızlı olun, nabız yok ' gibi konuşmalardı sonra hastaneye vardık hastanede olan biten herşeyi görebiliyodum ama gözümü kırpamıyodum gözümden yaşların geldiğini hatırlıyorum sora birinin gelip beni kontrol ettiğini hatırlıyorum daha sonra dışarı çıktı 1 2 dk gibi kısa bi zamanda ilerde aile arasındaki konuşmalarımızda o gün doktorun dışarı çıktını ve babama' 50 dk önce olmuş kaza üzgünüm malesef yapabiliceğimiz birşey yoktu ' demiş ama ben o güne dahil herşeyi doktor öldü dedikten sorasına kadar hatırlıyorum annemin babamın bana sarılıp ağlamasını bile ama sorun şuydu kıpırdıyamıyordum!İlerleyen saatlerde mavi giysili 1 kişi beni bi yere götürdü karanlik ve soğuk bi yer daha sora beni başka bir sedyeye koydu adam karga tulumba daha sonradan oranın morg olduğunu öğrendim.Ve sonradan hayatımı kurtardığı o sözü söyledi gözlerimin içine bakıp'allahım sen çocuklarımı koru yarrabbim' o anda sanki şeytan görmüş gibi bi surat ifadesi oluştu suratında allahım diyip koşup odadan çıktı.Sonrasında bana anlatılan şeyler ve herzmaan yaşamanın ne kadar değerli bir şey olduğunu öğretti bu zamana kadar.Ogün o adam parmaklarımın kıpırdadığımı görmeseydi şuan diri şekilde gömülmüş biri olucaktım.Ogün o kazadan kırık bir bacak, kafamın arkasında bir yara izi birde bana verilen yaşamın değerini anlamış olarak çıktım.Hayatta olan herşeyin bir sebebi vardır buna inanırım ben halen anlattığımda bazı insanlar hayret ediyor.Yaşadığım şey bir mucize değil ama sadece kazada yaşadığım şokun etkisiyle ve bünyem zayıf olduğu için kalp atışlarımın ve soluğumun duyulamıyıcak seviyede olmasıymış okuyabilen herkeze diyebiliceğim tek şey bu hayat bizim onu sonuna kadar doya doya yaşayın...
Alıntıdır
Anlatıcağım şeyler tamamen gerçektir.1997 yılında evimin yan sokağında o zamanlar 7 yaşındayken top oynuyordum arkadaşlarımla ardından top bizim herzaman top kaçınca gitmeye üşendiğimiz yokuştan aşşağı doğru gitti.Bilirsiniz genelde şişman çocuklar kaleci olurdu bende öyleydim topun peşinden kaleci çocuklar daha çok gittiği için koş topu al sen al gibi konuşmalar oldu ,aşşağı doğru hızla koşarken yokuşun bitiminde gelen kamyon çok ufak bi zaman dilimi içinde beni altında sürükledi herşey bir anda olup bitti o gün aklımdan halen daha gitmiyo hiç kimseye cevap veremiyodum kalkmaya çalışıyodum fakat kımıldayamıyodum etrafımda konuşulan herşeyi duyabiliyordum.Olaydan 20 dk sonra civarı ambulans geldi ambulanta giderken içerdeki hemşire bayanın konuşmaları 'Necmi çocuk öldü galiba, biraz daha hızlı olun, nabız yok ' gibi konuşmalardı sonra hastaneye vardık hastanede olan biten herşeyi görebiliyodum ama gözümü kırpamıyodum gözümden yaşların geldiğini hatırlıyorum sora birinin gelip beni kontrol ettiğini hatırlıyorum daha sonra dışarı çıktı 1 2 dk gibi kısa bi zamanda ilerde aile arasındaki konuşmalarımızda o gün doktorun dışarı çıktını ve babama' 50 dk önce olmuş kaza üzgünüm malesef yapabiliceğimiz birşey yoktu ' demiş ama ben o güne dahil herşeyi doktor öldü dedikten sorasına kadar hatırlıyorum annemin babamın bana sarılıp ağlamasını bile ama sorun şuydu kıpırdıyamıyordum!İlerleyen saatlerde mavi giysili 1 kişi beni bi yere götürdü karanlik ve soğuk bi yer daha sora beni başka bir sedyeye koydu adam karga tulumba daha sonradan oranın morg olduğunu öğrendim.Ve sonradan hayatımı kurtardığı o sözü söyledi gözlerimin içine bakıp'allahım sen çocuklarımı koru yarrabbim' o anda sanki şeytan görmüş gibi bi surat ifadesi oluştu suratında allahım diyip koşup odadan çıktı.Sonrasında bana anlatılan şeyler ve herzmaan yaşamanın ne kadar değerli bir şey olduğunu öğretti bu zamana kadar.Ogün o adam parmaklarımın kıpırdadığımı görmeseydi şuan diri şekilde gömülmüş biri olucaktım.Ogün o kazadan kırık bir bacak, kafamın arkasında bir yara izi birde bana verilen yaşamın değerini anlamış olarak çıktım.Hayatta olan herşeyin bir sebebi vardır buna inanırım ben halen anlattığımda bazı insanlar hayret ediyor.Yaşadığım şey bir mucize değil ama sadece kazada yaşadığım şokun etkisiyle ve bünyem zayıf olduğu için kalp atışlarımın ve soluğumun duyulamıyıcak seviyede olmasıymış okuyabilen herkeze diyebiliceğim tek şey bu hayat bizim onu sonuna kadar doya doya yaşayın...
Alıntıdır
