Bir haftadır düşünüyorum.. bir şeyler hep insanların çabalarıylamı yürür.. sen sevdiğin sürecemi sevilirsin.. sen bişeyleri bıraktığında bırakılmaya mahkummusundur.. içinden çıkıyo 3 -5 tane vefalısı ama okadar azki yetmiyor yıllara verilen çabalara.. geçip gidiyor herşey akıyor götürüyor yaşananları yaşanmışlıkları.. sanki hiç yaşanmamışcasına paylaşılmamışcasına..
boğulacak gibi oluyorsun yalan oluveriyor herkez herşey.. bir bir uzaklaşıp kayboluyor gözlerinin önünden.. en ummadığın bir el uzanıyor utanıyorsun.. senin elini uzattıkların değilde uzanmadığın bir yabancı el.. o zaman anlıyorsunki insanoğlu nankör.. yerini dolduracak birilerini buldumu atıverir seni.. üzülme çabalama çabaların boş.. sahte sözler değil senin istediğin..
anlamaya çalışırsın insanlar neden arkasından atıp tuttuklarının yüzüne gülerler.. hemde hiçbirşey olmamışcasına.. ama anlayamassın uğraşma bu hep böyle.. çok düşünme sende onlar gibi ol demiyorum ama en azından önemseme ve üzmesine izin verme kimsenin..
unutma senden bi tane daha yok.. vede gülümsemelisin herkeze herşeye inat.. yıkılışını görseler sevinirler sevindirme sen yinede sevgiyle aç kucağını..
