D e ğ i ş i m

[Necdet Göknil]

Güller gördüm
Güle benziyordu
Günler geçti
Mevsimler değişti
Güller soldu-kurudu
Rüzgarlarda savruldu
Artık onlar
Gül değildi

İnsanlar tanıdım
Yüzlerce..
Binlerce
İnsana benziyordu
Aylar geçti
Yalanlarını duydum
İhanetlerini
Şerefsizliklerini gördüm
Benim için artık onlar
İnsan değildi

Çok güzel gördüm
Çok güzel tanıdım
Esmer, sarışın, kumral
Güzele benziyordu
Yıllar geçti
Elleri değişti
Yüzleri değişti
Artık onlar
Güzel değildi

Ve
Ayrıldıktan sonra
Seni gördüm
Yüzün solmuş
Gözlerine hüzün dolmuş
Uzun uzun
Uzaktan sana baktım
Sana benziyordu
Sen değildi

Bir de kendime baktım aynada
Fırtınalarda bile dağılmayan saçlarım
Tel tel kalmış
Beyazlaşmış
Eski halimden birşey kalmamış
Yıllardan sonra
Aynada gördüğüm adam
Bana benziyordu
Ben değildi



Necdet GÖKNİL
​

 

[Kopuk Dadı]

mutlulukta hüzün de nasıl değiştiriyor insanı

 

[sonsuzluğa]

hayat devam ettiği sürece çok şey göreceğiz çok şey değişecek. tıpkı onlar gibi, tıpkı bizim gibi, tıpkı dünya gibi.

 

[kent55]

teşekkürler üstat gönlüne kalemine sağlık