Karamanoğlu Mehmet Beyi Arıyorum

[Börteçine9]

Karamanoğlu Mehmet Bey’i arıyorum
Göreniniz, bileniniz, Duyanınız var mı?
Bir ferman yayınlamıştı:
“Bu günden sonra, divanda, dergâhta,Bârgâhta, mecliste, meydanda
Türkçe’den başka dil konuşulmaya” diye
Hatırlayanınız var mı?


Dolanın yurdun dört bir yanını,
Çarşıyı, pazarı, köyü, şehri, Fermana uyanınız var mı?
Nutkum tutuldu, şasırdım merak ettim,
Dolandığımız yerlerdeki Türkçe olmayan isimlere,
Gördüklerine, duyduklarına üzüleniniz var mı?

Tanıtımın “demo”, sunucunun “spiker”,
Gösteri adamının “showmen”, Radyo sunucusunun “diskjokey”,
Hanım ağanın, “firstlady” olduğuna
Şaşıranınız var mı?

Dükkânın “store”, bakkalın “market”, torbanın “poşet”,
Mağazanın “süper”, “hiper”, “gross market”,
Ucuzluğun, “damping” olduğuna
Kananınız var mı?

İlan tahtasının “billboard”, sayı tablosunun “skorboard”,
Bilgi alışının “brifing”, bildirgenin “deklarasyon”,
Merakın, uğrasın “hobby” olduğuna
Güleniniz var mı?

Bırakın eli, özün bile seyrek uğradığı,
Beldelerin girişinde“welcome” çıkışında “goodbye”
Okuyanınız var mı?

Korumanın, muhafızın, “body guard”,
Sanat ve meslek pirlerinin “duayen”,
İtibarın, saygınlığın,“prestij” olduğunu
Bileniniz var mı?

Sekinin, alanın “platform”, merkezin “center”,
Büyüğün “mega”, küçüğün “mikro”, sonun “final”,
Özlemin hasretin, “nostalji” olduğunu
Öğreneniniz var mı?

İş hanımızın “plaza”, bedestenimizin “galeria”,
Sergi yerlerimizi, “center room”, “show room”,
Büyük şehirlerimizi, “mega kent” diye
Gezeniniz var mı?

Yol üstü lokantamızın “fast food”,
Yemek çeşitlerimizin “menü”,
Hesabını, “adisyon” diye
Ödeyeniniz var mı?

İki katlı evinizi “dubleks”,
Üç katlı komşu evini “tripleks”,
Köşklerimizi “villa”, eşiğimizi “antre”,
Bahçe çiçeklerini “flora” diye
Koklayanınız var mı?

Sevimlinin “sempatik”, sevimsizin “antipatik”,
Vurguncunun “spekülatör”, eşkıyanın “mafya”,
Desteğe, bilemediniz koltuk çıkmağa, “sponsorluk”
Diyeniniz var mı?

Mesireyi, kır gezisini “picnic”,
Bilgisayarı “computer”, hava yastığını “air bag”,
Eh pek olasıcalar, oluru, pekalayı, “okey” diye
Konuşanınız var mı?

Çarpıcı önemli haberler, “flash haber”,
Yaşa, varol sevinçleri, “oley oley”,
Yıldızları, “star” diye
Seyredeniniz var mı?
Virvirik dağının tepesindeki köyde,
“Cafe show” levhasının altında,
Acının da acısı
Kahve içeniniz var mı?

Toprağımızı, bayrağımızı,
İnancımızı çaldırmayalım derken,
Dilimizin çalındığına, talan edildiğine,
Özün el diline özendiğine,
İçi yananınız var mı?

Masallarımızı, tekerlemelerimizi,
Ata sözlerimizi unuttuk,
Şarkılarımızı, türkülerimizi,

Ninnilerimizi kaybettik,
Türkçe’miz elden gidiyor,
Dizini döveniniz var mı?

Karamanoğlu Mehmet Bey’i arıyorum,
Göreniniz, bileniniz,
Duyanınız var mı?

Bir ferman yayınlamıştı …
Hayal meyal hatırlayıp da,
Sahip çıkanınız var mı?


Pek uzağa gitmeye gerek yok forumun geneline baksak yeter :vur

 

[neb34]

Külli cahilun cesura

 

[Kara Kartal]

-la hevla vela kuvva.. haci fışş fışş hhehheheheh....

-evet aynen katılıyorum bir zamanlar dilimiz arap kültürünün etkisindeydi şimdi ise batı kültürünün etkisinde...bunun asıl nedeni kendimizi yabancı milletlerden aşşağılık olarak görmemizden kaynaklanıyor ...yani kendini aşşağılık hissedenler yabancı milletleri (ister arap ister batı) öykünüyor Atatürk ün bu konuyla ilgili bi hikayesi var onu aktaracağımm

-NE MUTLU TÜRK'ÜM DİYENE

Mustafa Kemal 5. Ordu'da Arap ırkından olan askerlere özel muamele yapıldığını ve Türk çocuklarından üstün tutulduklarını gördükçe üzülüyordu.

- Osmanlılığın telkin ettiği bu aşağılık duygusundan ne zaman kurtulacağız? diyordu.

Yafa'da Mustafa Kemal'in bölüğünde alaydan yetişmiş, Makedonya Türklerinden yaşlı bir yüzbaşı vardı. Bu yüzbaşı Türk çavuşlara kötü davranıyor, yeni Arap erlere karşı ise gereğinden fazla tolerans gösteriyordu. Onların azarlanmasına, hırpalanmasına gönlü razı olmuyordu.

Mustafa Kemal başından geçen bir olayı şöyle anlattı:

- Bir gün Makedonyalı yüzbaşı, kıt'a çavuşlarından birini bölük komutanı odasına çağırdı. Müfit'le ben de orada idik. Çavuş sağlam yapılı ve yakışıklı bir Türk genci idi. Yüzbaşı, gencin onurunu kıracak şekilde azarlamaya başladı. Delikanlıdan çok mensup olduğu ırka hücum ediyordu:

- Sen, diyordu, nasıl olur da yüce Arap ırkına mensup peygamber efendimizin mübarek soyundan gelen bu çocuklara sert davranır, ağır sözler söylersin? Kendini iyi bil, sen onların ayağına su bile dökemezsin...Gibi gittikçe manasızlaşan sözlerle hakaret ediyordu. Sesi yükseldikçe yükseliyordu. Çavuşun yüzündeki ifadeye baktım. Önce bir babaya duyulan saygının samimiyeti okunan çizgiler sertleşmeye, içten gelen bir isyanın ateşleri gözlerinden okunmaya başladı, fakat gerçek itaatin sembolü olan Türk askeri gibi iç duygularını gemlemeye çalıştı. Göz pınarlarından tanelenen yaşlar yanaklarından döküldü.

Dayanamadım.

- Yüzbaşı efendi susunuz! diye bağırdım.

Birden şaşırdı, sözlerinin bizden onay görmesini beklediği anlaşılıyordu.

- Yoksa fena bir şey mi söyledim? dedi. Ben de:

Evet, çok fena hakaret ettiniz, buna hakkınız yok. Bu erlerin bağlı bulunduğu Arap kavmi size göre yüce olabilir, fakat biz Türklerin en büyük ve en asil millet olduğu, asla inkar edilemez bir gerçektir.
Yüzbaşı başını önüne eğdi, utanmıştı.

Yıllar sonra, bir gün Ankara'da anlattığı bu gerçek olay karşısında görüşü şu idi:

"Bu ve buna benzer olaylar, Türk aydınlarının kendi kendisini bilmemesinden ve başka milletlerde şu veya bu sebeple üstünlük olduğunu sanarak, kendini onlardan aşağı görmesinden doğmaktadır. Bu yanlış görüşe son vermek için Türklüğümüzü bütün asaleti ve tarihi ile tanımak ve tanıtmak şarttır."

Mustafa Kemal'in, Türk Tarih Kurumu'nu kurmasının en büyük nedeni bu asil düşüncede aranmalıdır. Atatürk, Türk Milleti'nin asaletine, büyüklüğüne bütün Türklerin inanmasını ve bunu iftiharla savunmasını hayatı boyunca amaç edinmiştir, milletine:

"Ne mutlu Türk'üm diyene"

hitabıyla seslendiği zaman, buna tüm varlığı ve içtenliği ile inanmıştı.