iSpiK
Kadim Dost
Artık korkmuyorum seni kaybetmekten.Artık senle konuşurken başı dik olan benim.Ağzımdan çıkanları tartmıyorum.Artık,dedim ya korkmuyorum ne senden ne darbelerinden nede bir sabah boş evimde sensiz uyanmaktan...Ben güçlüyüm artık biliyorum.Yaralarım var hala kanayan,hemde çok derin.Tek ilacı sen olsanda bırakıcam yaralarım öyle kalsın.Artık halatlar serildi yerlere,buz gibi bedenler kellelerden asılmaya hazır.Artık karanlık çağı bitti...Bir arkadaşım bana şöyle demişti ''at gözlüklerimi çıkardım artık''.Bende çıkardım,bende çıplak bakabiliyorum,naturelim yani.Ne hoş cümlesini kurmak bile.Belki tüm güzellikler sende.Sende sendesin,yani kendinlesin,ama olsun.Bilseydim sonun böyle olacağını,bilseydim sensizlik olacaktı,ben vazgeçerdim baştan sevmezdim yani.Ama sonra kendi kendime şöyle dedim ''aldandım bir kere,bütün rastlantıları reddedip ben sende kalmayı tercih etmiştim ne kadar aptalmışım değil mi?''.Yani haddim olmadan o yok olmuş,tükenmiş aşk denilen ulviyyeti kendi başıma korumaya çalıştım,yaşatmaya çalıştım.Hemde sen hem var,hem yokken.Evet bunu kendime söyliyebiliyorum artık ''çok aptalmışım''.Sevmiştim hemde çok,belki tahminimden fazla,belki tahmininden fazla.Aptallıktı,aptallık ya ama güzeldi hemde çok güzeldi senle olmak,seni anmak,adını aramak kimsesiz boş sokaklarda...Güzeldi yanında yürümek,sen gidince ardından boylu boyunca bakabilmek...Bıraktığında beklemek çok güzeldi çok.Ben bişey istemedimki.Sevilmek istedim sadece ve delice sevmek...Bir tebessümdü beni kandıran,inatçı olduğum anlarda bir öpücük.Ama fazla geldi hayata galiba bu da.Yaşamam gibi fazla bana galiba.......... bi kardeşim yazdı..
