Tanrı tarafından azarlanmış bir çocuk gibi,
Karanlığın ortasında sessizce ağlıyorum.
Işık huzmeleri, siyah beyaz ve sessiz
Bir film karesinin ortasına doğru sürüklüyor,
İçinde bulunduğum lahza dilimlerini,
Dilim dilim ederek.
Herkes bir şeylerin peşine düşmüşken
Peşine düştüklerimin peşinde tükeniyorum
Tükendiriliyorum, tükendiriyorlar.
Yapayalnız kaldıkça, biraz daha kararıyor
Biraz daha sessizleşiyor gözyaşlarım,
Gözlerimin sesini yükseltmesine tepki olarak
Gözümden utanmasam, sevmiyorum diyeceğim
Naralar atacağım sokaklarda,
Kimse yüzümü görmedi ağlarken, karanlıktan başka
Merhametim terk edip gitmişken bu akşamüstü evi
Duvarlar daha acımasız çullanıyor üzerime
Tıpkı çöken bir apartmana benzeyen ilham gibi
Altında kalıyorum bütün yazılmış şiirlerin,
Ağzımdan akan bütün ahlaksız küfürlerin.
Sanki çocukluğumun herhangi bir gününde
Tahta bir radyodan en sevdiğim şarkı çıkmış
Çıkmış da ta bugüne kadar uzatıyor ellerini yakama
Beni babaannemin dizlerine oturtmaya sürüklüyor,
Şu derinden gelen müzik.
Evet, Sunterra çalıyor
Thank You diyor, şu neredeyse canlı sesiyle,
I’ve been waiting for you, diye gözyaşlarımı kodluyor gibi
Bir sigara daha yaktıran, şu depresif melodilere.
Yüzü yaralı bir palyaço resmediyorum gökyüzünde,
Sana diyorum ki; bu benim, yüzümdeki de sensin.
Elini uzatıyor yüzüme gökyüzünden palyaço,
Bir yıldız batırıyor göğsüme nedense,
Ama hiç acımadım.
Ve gözlerimden kerpetenle söküyor yaşlarımı,
Kalbimi yerinden söktükleri gibi.
Ölüme benzeyecekse eğer bütün bu yaşananlar,
Benden hepinize izin; palyaçolar da, şiyirler de terk edebilir beni.
Sen dâhil.
Batuhan Dedde
