SevencLoves
Altın Üye
İnsanlığın en büyük tutkusu, en deli aşkı sevgiye olan aşkıdır... Ve kalp atışlarını duymak aşkın… An olur kollarımız gerilir ya birden, sevdayı tatmak, hissetmek isteriz ya, delice sımsıkı, bırakmamacasına sarılmak isteriz ya hani...
Öyle zor ki sevdiklerine olan özlemin boşluğunu yaşamak, çevreni saran o terleten soğukluk. Kavuşamama korkusu tutuyor ellerimden, dualarım yarım kalıyor, gözlerim doluyor! Sarılmak istiyorum delice…
Her şeyin anlamını yitirdiği anlarda ateşe veriyorum korkularımı. Hiçbir cevap bulamıyorum ve soru kalmıyor evrende. Zıtlıkların ışığında insanlığın hüznü olmasın diye döküyorum gözyaşları mı. Yaradana sormak istiyorum ama öylesine bütün ki her şey, sorularım anlamsızlaşıyor. Sarılmak istiyorum delice… Yapayalnız kalıyor karanlık yanlarım!
En büyük hediyedir insanin ruhuna o sıcacık sarılma duygusu, birden güven dolar yüreğine, tüm huzursuzlukların kanatlanır ya hani…
Kelimelerin boğazında düğümlendiği anlarda, korkusuzluğun özlemi ellerindeyken yumruklarını sıkarsın! Ağlayamaz, konuşamazsın ya hani ve sarılmak istersin sadece… Ruhum bedenime doyamaz oluyor sanki ve bir beden daha istiyor üstüne, korunmak istiyor, sığınmak istiyor bir çocuk gibi!
Kutsal bir dokunuş ile parçalanacak sanki tüm hücrelerim! En güzel, en kutsal, en masum, en şehvetli birleşme sarılmak!
Kaybettiğimizde sevdiklerimizi keşke dememek için, hislerimizi göstermek, paylaşmak için… Gözlerimizin dalıp da boşluğa birbirine koşup sarılan insanların hayaliyle ağlamamak için hiç durmamalı! Doğamızda var sarılmanın büyüsü, çocukların o sıcacık sarılışlarına hasretiz !
Bir de acısı var itilmenin, sarıldığında karşında açılmış kollar bulamamanın… Kaçmak bir refleks olmuş artık, sorunlardan kaçmaya çalışırken sevgiden de kaçar olmuşuz! Sevgi sorun olmuş bir bakıma ve yitirmişiz o sıcak paylaşımı da!
Artık bir şey söylemeye gerek yok sanırım.. Hadi bir an önce koşun ve açın kanatlarınızı açabildiğiniz kadar. Yarın belki geç olabilir
Öyle zor ki sevdiklerine olan özlemin boşluğunu yaşamak, çevreni saran o terleten soğukluk. Kavuşamama korkusu tutuyor ellerimden, dualarım yarım kalıyor, gözlerim doluyor! Sarılmak istiyorum delice…
Her şeyin anlamını yitirdiği anlarda ateşe veriyorum korkularımı. Hiçbir cevap bulamıyorum ve soru kalmıyor evrende. Zıtlıkların ışığında insanlığın hüznü olmasın diye döküyorum gözyaşları mı. Yaradana sormak istiyorum ama öylesine bütün ki her şey, sorularım anlamsızlaşıyor. Sarılmak istiyorum delice… Yapayalnız kalıyor karanlık yanlarım!
En büyük hediyedir insanin ruhuna o sıcacık sarılma duygusu, birden güven dolar yüreğine, tüm huzursuzlukların kanatlanır ya hani…
Kelimelerin boğazında düğümlendiği anlarda, korkusuzluğun özlemi ellerindeyken yumruklarını sıkarsın! Ağlayamaz, konuşamazsın ya hani ve sarılmak istersin sadece… Ruhum bedenime doyamaz oluyor sanki ve bir beden daha istiyor üstüne, korunmak istiyor, sığınmak istiyor bir çocuk gibi!
Kutsal bir dokunuş ile parçalanacak sanki tüm hücrelerim! En güzel, en kutsal, en masum, en şehvetli birleşme sarılmak!
Kaybettiğimizde sevdiklerimizi keşke dememek için, hislerimizi göstermek, paylaşmak için… Gözlerimizin dalıp da boşluğa birbirine koşup sarılan insanların hayaliyle ağlamamak için hiç durmamalı! Doğamızda var sarılmanın büyüsü, çocukların o sıcacık sarılışlarına hasretiz !
Bir de acısı var itilmenin, sarıldığında karşında açılmış kollar bulamamanın… Kaçmak bir refleks olmuş artık, sorunlardan kaçmaya çalışırken sevgiden de kaçar olmuşuz! Sevgi sorun olmuş bir bakıma ve yitirmişiz o sıcak paylaşımı da!
Artık bir şey söylemeye gerek yok sanırım.. Hadi bir an önce koşun ve açın kanatlarınızı açabildiğiniz kadar. Yarın belki geç olabilir
