Bir an delireceğimi sandım.Seni görememek, sana dokunamamak ve en önemlisi senden uzak olmak beni kahrediyor.Ordasın, koca şehirde yalnızsın belki..Öyle bir an gelir ki, benden uzak, dostlarından ayrı, ailenden kopuk kimsesiz kalabilirsin...Kimse seni dinlemez dinlese de anlamaz..Eski günleri arar olursun.Her günü dolu dolu yaşadığın, eğlendiğin güzel günleri...Bir ara gezegendeki en yalnız insan olduğunu düşünürsün...ağlarsın belki... Ama birden kapı aralanır,bir parça ışık yüzünü aydınlatır.Toz duman olmuş hayatına renk verir.Elinden tutar seni götürür.Yok olmak, onunla kaybolmak istersin sonsuz evrende.Benliğinin tüm güzelliklerini, bilmediğin yönlerini onunla keşfedersin,onunla atarsın kendin için en büyük adımlarını.Gitse de kalbinin seninle olduğunu bilirsin.Uzaklardan sesi gelir, kokusu rüzgara karışır..Onunlasındır hiç farketmeden.Masaya fazladan bir tabak koyarsın, gece onunla dalarsın en tatlı rüyalarına.Sonra o gene gelir.Sanki yıllardır görmemiş gibisindir, sarılıp yüreğine sokmak istersin.İçin içine sığmaz.Gözlerine dalar, ellerini bırakmak istemezsin.Nefesi nefesine karışır, Bir ömür boyu hiç yanından ayrılmak istemezsin, bir parçandır artık..Yağan yağmur caddelere onun adını yazar, doğan güneş gökyüzüne onun gözlerini çizer ve her şarkı onun yüreğini hatırlatır.Bir an hep seninle kalacak sanırsın; ama o gene gider...Giderken sana en ağır varlığını, yüreğini bırakır...